dinsdag 16 december 2014

Kou

Al een aantal weken kwakkel ik met mijn gezondheid en ben ik met enige regelmaat in aanraking geweest met diverse hulpverleners. Het begon met een bezoek van de huisarts hier bij ons thuis, omdat ik bij het vullen van de wasmachine door mijn rug gegaan was. Voor het eerst moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. Op zich leuk, maar met het vooruitzicht dat ik een ingezakte wervel zou hebben viel het gehobbel in die gele bak toch wat tegen. Gelukkig bleek dat niet het geval. Het was "gewoon" een door tumor beknelde zenuw die mij helse pijnen bezorgde. Met morfine en 5 bestralingen zou het wel weer beter gaan.
Helaas bleek een paar weken later dat er nog een wervel protesteerde.
Tijdens het uitmeppen van de wekker`s morgens vroeg voelde het alsof ik een bros (je weet wel, die lekkere luchtige chocoreep) kapot kneep in mijn rug.
Jammer voor mij, maar mijn lichaam wilde dit keer niet zo lekker reageren op de morfine. Ik werd hondsberoerd en had pijn. Vrijdag dus toch nog maar een bestraling. En morgen weer braaf aan de chemo-pillen. Op hoop van zegen, dat dan weer wel. Op naar een een beetje rust in mijn lijf en leven. Want van dat ge-shop van dokter naar dokter word je niet echt beter.

Emotioneel is het een achtbaan. Voor het eerst krijg ik nu pijn van verschillende tumoren. Ik heb geen last meer van bijwerkingen van de behandeling, maar van de kanker zelf. Die constatering beangstigt, maakt me onzeker en verdrietig. Ik ben in een volgende fase van mijn ziekte aangekomen. Meer en meer zal ik me moeten verbinden met de gevolgen hiervan.

Het zwaard van Damocles hangt aardig in mijn nek te hijgen, ik hoop dat het me de komende tijd lukt mijn aandacht te verleggen. Weg van het zwaard, terug naar het leven. Zodat ik weer kan genieten van de bijtende kou op mijn wangen, het tintelende gevoel van koude handen die weer warm worden tijdens het wandelen en van gezellig samen rond de kachel met een kop thee en een goed boek.

Als ik ergens straks mijn midden weer vind, dan is dat wat ik ga doen!



dinsdag 23 september 2014

Compost worden

Ik heb de gedachte voor me uit geschoven als een paar knellende schoenen die ik liever niet aan doe. Ik ga dood en waar word ik dan begraven? Het idee dat ik op een kerkhof of begraafplaats kom te liggen met een grote stenen plaat op mijn buik, beviel me niet. Die gedachten heb ik voor me uitgeschoven.

Tot ik een keer wakker werd uit een droom. In die droom ging ik dood en werd mijn lichaam begraven. Ik werd opgenomen in de aarde en langzaam omgezet tot compost. Het was fijn, en ik werd wakker met een helder gevoel.  Dit wil ik.
Op internet gezocht en gevonden, de natuur begraafplaats. Een plek in de natuur waar geen grafstenen zijn die netjes op een rijtje liggen. Niet de begraafplaats waar je nabestaande eeuwig vasthouden aan een hoopje botten onder een zware steen en je niet mogen laten gaan. Weg gestopt achter een hekje, want de doden horen er niet bij.
Nee een natuurgebied, waar de graven onderdeel zijn van de natuur, waar je grafsteen bestaat uit een boomschijf die langzaam opgaat in de natuur. Waar het lichaam begraven wordt in een goed verteerbare kist of wilgentenenmand. Een plaats waar het de bedoeling is dat mijn lichaam opgenomen en verteerd wordt door de aarde. Waar nabestaande kunnen zien en ervaren dat het leven doorgaat na de dood. Dat er ieder seizoen weer iets anders groeit. Waar je kan herdenken en mag leven. Daar waar de natuur laat zien dat je ook na de dood nog leeft omdat het lichaam tot voeding van de bodem wordt. Dat je mag rouwen, herdenken en loslaten.

Daar wil ik dus liggen, in mijn hemelse mandje. Mijn lichaam dat deel van mij wat vergaat, het wordt onderdeel van het geheel, onderdeel van het leven op aarde.



zaterdag 2 augustus 2014

Sint Jansrogge

Vrijdag hebben we samen met de Immekes rogge geoogst om bijenkorven van te vlechten. Nu moet ik het rogge schoon maken en daarna kan ik het gaan vlechten. Voor mij een super leuk en mooi nieuw avontuur. Ik heb intens genoten. 











maandag 7 juli 2014

Bezige bij


Al lang, te lang heb ik niets meer op mijn blog geschreven. Het gaat goed met mij en de tuin in Malden groeit en bloeit. Inmiddels is er ook een bijenvolk gekomen en ben ik druk met het zorgen voor dit volk en onze prachtige tuin.

Ik zit vaak op een stoeltje bij de kast te kijken naar het in en uit vliegen van de bijen. Ze brengen stuifmeel binnen in verschillende kleuren. Ik leer langzaam welke kleur stuifmeel van welke plant komt. Daardoor weet ik welke planten de bijen het liefst bezoeken.

Het is mooi weer en tijd om te schrijven schiet er bij in. Als straks de blaadjes kleuren, het werk in de tuin minder wordt en het bijenvolk zich klaar maakt voor de winterzit, zal ook ik meer tijd hebben om te schrijven.

Wie het leuk vindt mag mij altijd komen opzoeken in onze mooie tuin. Er staat een kopje koffie klaar en we hebben heerlijke groenten te koop. Ik ben er zelf op dinsdag en vrijdag.

Kijk op  www.kiemkracht64.com daar staan de openingstijden en het adres.








donderdag 1 mei 2014

Zwermen...

Er zijn alweer weken verstreken sinds ik ben gestart met de cursus bijenhouden. Op een aantal theoriedagen heb ik geleerd over het wel en wee van een Imme. Hoe werksters leven en wat ze doen, wanneer darren geboren worden en wat hun taak is. Ik heb kennis over moerdoppen en zwermen en ik heb het allemaal gezien.
Twee bevlogen leermeesters, Wim en Albert, leren ons het vak. Zij leven voor de bij. Betrokken, verbonden, met een enorme vracht aan kennis en ervaring. Enorm inspirerend.

Op het landje Kiemkracht 64 staat inmiddels ook een bijenkast. Deze staat  te wachten op een nieuwe zwerm.

Als het volk na de winter groeit dan komt er steeds meer stuifmeel en nectar binnen. Het gevolg is dat er steeds meer bijen komen. De koningin heeft zoveel bijen dat ze meer eitjes kan leggen. Er zijn voldoende werksters om dit broed te verzorgen en te voeden. Op een geven ogenblik wordt het volk zo groot dat de koningin moerdoppen gaat leggen. Uit die moerdoppen komen nieuwe moeren (koninginnen). Vlak voordat de 1e  moer uitkomt tuut, de oude moer(de oude koningin) De nieuwe moer tuut terug. Omdat ze nog in haar moerdop zit klinkt dat als kwaken. Je kunt dit soms horen als je je oor tegen te kast legt. Ze tuten en kwaken, wordt er dan gezegd. Als de oude moer het kwaken hoort weet ze dat het tijd is om ruimte te maken. Ze vliegt met een deel van het volk weg. Ze maakt ruimte voor haar dochter om de nieuwe koningin te worden.

De oude moer gaat met haar gevolg zwermen. Ze vliegt uit en een gezoem vult de lucht, duizenden bijtjes vliegen door elkaar. Ze landen uiteindelijk ergens aan een tak. Langzaam komen alle bijen daar samen en vormen een tros. Als ook de oude moer zich bij hen heeft gevoegd komt de zwerm tot rust.


Ondertussen zijn er enkele speurbijen op onderzoek. Zij zoeken voor deze zwerm een plek om te wonen. Een holle boom, een verlate korf of kast. Maar omdat wij al een kast hebben gaan wij bepalen waar dit volk gaat wonen. We scheppen met een mand de tros van de tak, wachten tot alle bijtjes in de korf weer tot rust gekomen zijn en sluiten de korf.
Na een nacht in de korf schudden we het nieuwe volk in hun nieuwe woning. Zij zullen daar opnieuw raten gaan bouwen, honing maken en de koningin zal nieuw broed leggen waardoor ook dit volkje weer zal groeien.

Ondertussen is in de oude kast  de nieuwe koningin nog niet gekroond. Dat komt omdat ze nog niet gepaard heeft. Binnen drie weken nadat ze is uitgekomen zal ze op bruidsvlucht gaan. Ze zal met 20 darren uit verschillende volken paren.
De laatste larven die haar moeder(de oude moer) heeft gelegd zijn  uitgekomen en zij legt haar nieuwe eitjes. In de kleine cellen legt ze bevrucht eitjes, dat worden werksters. In de grote cellen legt ze onbevruchte eitjes, dat worden darren.
Nu pas zal zij als nieuwe koningin door haar werksters worden geaccepteerd.
Een nieuw volk en een nieuwe koningin zijn geboren.

woensdag 12 maart 2014

Het lotgenootje

Ander half jaar geleden, 9 oktober 2012, schreef ik over een lotgenootje. Ze zou dat jaar de kerst niet halen. Nu schrijf ik hoe belangrijk ze voor mij is. Ik zeg is want ze is er nog steeds! Het belang van lotgenootjes heb ik eigenlijk altijd onderschat. Die had ik niet nodig, ik kon het wel alleen. Sterker nog toen ik 28 was en kanker kreeg dacht ik werkelijk dat ik de enige was. Achteraf gezien was dat eenzaam. Ik moest alles alleen ervaren en doorleven. Toen heb ik dat niet zo gevoeld omdat ik een fantastisch netwerk om mij heen heb. Maar wel een kanker vrij netwerk (gelukkig). Nu ik andere AYA`s ken, herken ik mijn weggedrukte eenzaamheid van toen.

Sinds 2010 is er de online AYAcommunity, hier ontmoeten lotgenootjes elkaar. Daar ontmoette  ik in 2011 Wietske. Zij heeft net al ik geen kans om te genezen. Als ik haar spreek herken ik zo veel. De angst, het verdriet, de eenzaamheid. We ontmoeten elkaar in de humor en het aanvaarden. Eigenlijk vreemd want we zitten steeds de meest grove grappen te maken. En toch kan zij mij werkelijk geruststellen en zeggen dat dood gaan toch echt niet zo makkelijk is. "Je gaat echt niet zomaar dood" zegt ze dan met een lach, "ik kan het weten want ik heb het toch al vrij vaak geprobeerd." Het lef en die humor, om dat te kunnen delen is onbetaalbaar en onbegrijpelijk bijzonder. Dat is me zo veel waard dat ik me niet eenzaam voel, al bewandel ik mijn eigen weg.

Dat ik haar ontmoet is enkel en alleen omdat we een online community hebben. Anders had ik haar nooit gevonden.

Wietske, dankjewel dat jij er bent.

dinsdag 11 maart 2014

De Imme en de imker

Het duurde even maar uiteindelijk heb ik toch besloten om imker te worden. Tegen al mijn bezwaren in. Want zal ik de opleiding wel kunnen afmaken? Begin ik aan iets wat jaren ervaring vergt voordat je het echt begrijpt? En als ik straks een volk heb en ik ga dood? Kan dat wel, mag dat wel, is dat wel verstandig? Allemaal bezwaren en angsten die de afgelopen weken in mijn hoofd schreeuwden. Toch ga ik het doen, ik leef nu en niet morgen. Soms moet je iets doen wat goed voelt, maar misschien niet logisch klinkt.

Zaterdag 8 maart 2014. Daar zit ik dan in de Zeister vrije school. Het is vandaag landelijke BD-Imkerdag. Voor het eerst kom ik in aanraking met de imkers. Ik hoor de verhalen, ik zie de foto`s en bewonder de prachtige kasten en hangende korven. De wereld van de Imme opent zich voor mij en ik raak wat meer vertrouwd met haar woorden. De Imme is het volk, gezien als één geheel. Zou je over een mensenlichaam een vergrootglas leggen, ontdek je dat het bestaat uit vele kleine cellen. Leg je een verkleinglas op een bijenvolk zul je zien dat het één lichaam is, de Imme.

Of dat waar is weet ik niet, maar de gedachten het volk als een geheel te benaderen klinkt wel erg logisch. De koningin als middelpunt, de enige die eitjes legt. De darren (mannetjes) voor de bevruchting van een koningin en de werkster, de haalsters, de bewaaksters, de poetsster en de voedster. Honing, stuifmeel, nectar en drachtplanten, raten en ramen, het vliegplankje, het vlieggat. Het duizelt mij.

Ik heb nog zoveel te leren dat ik niet goed weet wat ik nu moet schrijven.
Wat ik wel weet is dat de verhalen over de bijen iets in mij aanraken. Ze ontroeren mij. De zorg voor dit dier moet erg bijzonder zijn. Het is raar, nog nooit heb ik werkelijk een volk bekeken, nog nooit een blik in een kast geworpen en toch raakt ze mij.

Er opent zich een nieuwe wereld en ik mag kijken!

dinsdag 25 februari 2014

Het werkt!

Zo zit ik in de shit en zo zit ik weer te lachen. Vandaag bij de oncoloog geweest en gehoord dat de chemo werkt. De tumoren zijn iets geslonken en de tumormarker in het bloed is gedaald. Ik heb veel last van de bijwerkingen maar de chemo werkt. Blijkbaar doe ik het goed op chemo. Zeg maar, I love chemo. Zouden ze daar een sticker van hebben?
Ik ben opgelucht en blij, de dosis van de chemo wordt verlaagd en hopelijk heb ik daardoor minder bijwerkingen en kan de chemo zijn werk langer doen zodat ik het langer volhoud.
Dus op hoop van zegen zullen we maar zeggen. Op naar de lente, ik heb er zin in!

zondag 23 februari 2014

Midwinter roast

Na alle nare berichten wil ik jullie even laten weten dat we ook nog steeds echt genieten! Gisteren de schouder gegeten van het varken wat we onlangs zelf hebben verwerkt tot worst, spek, ham, koteletjes en dus ook een enorm braadstuk. Hier het bewijs.
`s middags, voorbereiden

even wat snaaien

`s avonds lang wachten bij het vuur

Eindelijk is het klaar mmmmmm

In de loop van de nacht....

De volgende ochtend, de katers staan er niet op ;-)

donderdag 20 februari 2014

Kanker!

Soms zit ik vast, lichamelijk en geestelijk. Zo ook deze week. Wat een schijtzooi. De scan is geweest, ik wacht op de uitslag.

De chemo doet denk ik zijn werk. Althans mijn handpalmen, voetzolen en darmen functioneren niet naar behoren en dat is een bijwerking van de Xeloda. Mijn darmen liggen stil en langzaam ontwikkel ik het buikje waar ik van droomde, maar dan niet met een groeiend kindje maar met poep.
Bah, wat word ik daar strontchagrijnig van. Het heeft directe invloed op mijn gemoed, ik ben boos, geïrriteerd en erg opvliegend. Er komt geen beweging in, geestelijk niet en lichamelijk dus ook niet. Het liefst kijk de hele dag stoïcijns naar het schaatsen op tv. Vreemd toch hoe dat werkt. En mijn handpalmen helpen ook niet echt. Ze voelen ontstoken, de huid laat los, ik heb kloofjes en als extra uitdaging voelt het alsof iemand met een plank op mijn handen slaat.
Dus dan maar een stukje lopen, bewegen is voor alles goed. Maar al na een half uurtje voel ik mijn voeten. Ik heb blaren op mijn tenen, de zool van mijn voet ziet paars, prikt, doet pijn en voelt warm. Dat wordt `m dus ook niet. Godsgloeiendetyfus kanker!

Jaja, ook ik heb wel eens een rot bui, ook ik zie het soms niet meer zitten.
En dat is dus deze week.

De oplossing? Even een weekje stoppen met de chemo. Een zeer laxerend dieet met pruimen, zemelen en veel, heeel veel drinken. Bewegen, vaker een kort stukje wandelen. Voeten en handen insmeren met creme, nieuwe sokken kopen. Yoga en mediteren. En een klysma, gatverdamme!
Die heb ik toch vaak genoeg aan mijn patiënten gegeven, maar zelf aan de klysma is toch een beetje een afgang, een gênant gegeven. En er dan ook nog een blogbericht over plaatsen. Die is gek.
Toch doe ik het. Ook dit hoort er schijnbaar bij, het is niet alleen maar een sterke Anneke die mentaal alles recht lult. Ik heb ook een lichaam wat het nu zwaar krijgt, een lichaam met akelige klachten en gênante problemen. Het hoort erbij. Het is niet anders.
Gelukkig lijkt het lente, dat scheelt een slok op een borrel.


zaterdag 1 februari 2014

Eeuwig evenwicht

Er is veel gebeurt sinds mijn bericht van 8 oktober 2013. De behandeling met hormoontabletten sloeg niet aan. Sterker nog, de tumoren in de lever zijn explosief gegroeid. Daar waar eerst een hoek van de lever was aangetast zitten de tumoren nu verdeeld over de gehele lever. Eén van mijn ribben is zo aangetast dat hij een breuk vertoont. Kortom, slecht nieuws. En eigenlijk voelde ik dat ook wel aan, maar vermoeidheid en toenemende pijn zijn toch wat vaag. Tegen beter weten in hoopte ik op ander bericht.

Na deze uitslag op 20 december ben ik gestart met een nieuwe chemokuur, een andere variatie van hetzelfde zullen we maar zeggen. Ook dat liep niet helemaal volgens plan. De dag van kerstavond, Caspar's verjaardag, ben ik met knallende koppijn en braken opgenomen op de eerste hulp. Wat een hel, wat een enorm zwarte dag. Er was serieus aanleiding om te  onderzoeken of mijn klachten veroorzaakt werden door een hersentumor of een bloedprop in de vochtafvoer van de hersenen. We waren bang, heel bang. Is dit het begin van het einde?
Een CT-scan, lichamelijkonderzoek, bloedonderzoek en toch voor de zekerheid een extra MRI-scan. Er werd niks gevonden. Geen idee wat er aan de hand was, maar ik kreeg morfine en mocht naar huis.

Weg verjaardagsfeest voor Caspar, geen kerst bij zijn familie dit jaar, geen oud en nieuw in Rome met onze vriendjes. Niks. Enkel een zwarte dag, een katerig gevoel en angst.

Gelukkig ben ik wie ik ben en sliep ik als een roosje en werd ik lachend wakker op die eerste kerstdag! Geen hoofdpijn en een diep besef welde in mij naar boven met die lach. Dat gaan we dus even heel anders doen! Ik weet dat ik ooit te horen krijg dat ik dood aan het gaan ben, maar de paniek, de donkere zwarte emotie wil ik daar niet bij hebben. Ik heb geen keus in wat mij overkomt. Maar ik heb wel een keus in hoe ik daar op reageer! En ik heb dus geen zin in zwarte dagen op de eerste hulp.

Ik ben opgestaan en heb die dag geleefd. Het was een fijne kerst, het was een heerlijke lange wandeling met Caspar en het was een super leuke tweede kerstdag met vrienden.

En toen kwam de volgende moeilijke fase. Door alles wat er de laatste maanden is gebeurd werd wel duidelijk dat ooit die dag komt die het begin van het einde is. Wat wil ik dan, wil ik euthanasie, wil ik naar een hospice, wil ik nog alles uit de kast halen en naar het ziekenhuis? Wat wil ik eigenlijk? En hoe zorg ik er voor dat de mensen om mij heen weten wat ik wil, en daar ook achter staan.

De wilsverklaring. Na een gesprek met mijn oncoloog en mijn huisarts, mijn ouders en natuurlijk Caspar, ben ik gaan schrijven. Hij is af. Het staat zwart op wit. En nu maar hopen dat ie rust geeft, en dat ik de verklaring nog heel lang in het laatje kan laten liggen.

Voor nu lijkt de nieuwe chemo aan te slaan. Ik heb conditioneel moeten inleveren, maar het lijkt wel stabiel te blijven. Op hoop van zegen slik ik braaf 2x per dag om de 12 uur een haffeltje pillen.

De ervaringen van de laatste maanden hebben er behoorlijk in gehakt en ik ben bezig om het evenwicht in mezelf te hervinden. Het kost tijd, tijd, stilte en vertrouwen. Ooit lukt het, dan ben ik terug in mijn midden, voel ik de kern van wie ik ben....