maandag 2 november 2015

Alles is een fase

De afgelopen maanden zijn erg emotioneel geweest, er is veel gebeurd. Zes weken geleden kreeg ik ernstige hoofdpijn met zwellingen. Daarnaast werd de pijn in mijn rug erger en ging mijn leverfunctie achteruit. "Als ik niks doe gaat het zeer waarschijnlijk heel snel slechter en slechter" realiseerde ik mij.
Ik had geen invloed meer op mijn lijf en wist niet meer wat ik moest doen om het gezond te houden.

Toen ik, als klap op de vuurpijl ook nog een galweg-obstructie kreeg, voelde dat als het begin van het einde. Het klinkt waarschijnlijk raar maar tot nog toe heb ik mij niet werkelijk kunnen voorstellen hoe het is om te sterven, ook al ben ik ongeneeslijk ziek. Nu ik heb ervaren dat het lichaam kan sterven en dat ik daar niks aan kan doen, voel ik rust en angst tegelijkertijd. Rust, omdat ik mij er geen zorgen over hoef te maken, ik hoef niet te bedenken wat ik moet doen. Sterven gaat namelijk vanzelf.
Angst, omdat ik het niet kan stoppen en dat wil ik natuurlijk wel. Over het algemeen sterkt deze ervaring mij in mijn zoektocht naar rust en aanvaarding. Sterven is misschien wel zoiets als geboren worden, een natuurlijk proces waar je je maar beter aan over kan geven.
Ter zijner tijd dan!

Want rond deze dramatische weken kreeg ik het verzoek om mee te doen aan een experimentele behandeling. Ik dacht; "niet geschoten is altijd mis, ik doe mee!"
Dit medicijn is een soort van chemo. Maar daar waar de 'normale' chemo een soort clusterbom is (hij vernietigt alles en hopelijk ook de kanker), is dit meer een precisie bombardement. De chemo is gekoppeld aan een eiwit. Dit eiwit gaat opzoek naar de eiwitreceptor op de kankercel, klikt zich vast en laat dan pas de chemo los. Klinkt in mijn oren als een een slimme chemo.
En sinds vandaag weet ik: het middel werkt! De lever functioneert weer, de pijn neemt af, de conditie neemt toe en ik heb weinig bijwerkingen. De uitzaaiingen zijn op verschillende plaatsen zelfs al kleiner geworden.

Het voelt alsof de dokter mij voor de poorten van de dood weg sleept. Ik krabbel op en kijk om mij heen de wereld in. Hier ben ik weer en ik doe nog even mee!