maandag 2 november 2015

Alles is een fase

De afgelopen maanden zijn erg emotioneel geweest, er is veel gebeurd. Zes weken geleden kreeg ik ernstige hoofdpijn met zwellingen. Daarnaast werd de pijn in mijn rug erger en ging mijn leverfunctie achteruit. "Als ik niks doe gaat het zeer waarschijnlijk heel snel slechter en slechter" realiseerde ik mij.
Ik had geen invloed meer op mijn lijf en wist niet meer wat ik moest doen om het gezond te houden.

Toen ik, als klap op de vuurpijl ook nog een galweg-obstructie kreeg, voelde dat als het begin van het einde. Het klinkt waarschijnlijk raar maar tot nog toe heb ik mij niet werkelijk kunnen voorstellen hoe het is om te sterven, ook al ben ik ongeneeslijk ziek. Nu ik heb ervaren dat het lichaam kan sterven en dat ik daar niks aan kan doen, voel ik rust en angst tegelijkertijd. Rust, omdat ik mij er geen zorgen over hoef te maken, ik hoef niet te bedenken wat ik moet doen. Sterven gaat namelijk vanzelf.
Angst, omdat ik het niet kan stoppen en dat wil ik natuurlijk wel. Over het algemeen sterkt deze ervaring mij in mijn zoektocht naar rust en aanvaarding. Sterven is misschien wel zoiets als geboren worden, een natuurlijk proces waar je je maar beter aan over kan geven.
Ter zijner tijd dan!

Want rond deze dramatische weken kreeg ik het verzoek om mee te doen aan een experimentele behandeling. Ik dacht; "niet geschoten is altijd mis, ik doe mee!"
Dit medicijn is een soort van chemo. Maar daar waar de 'normale' chemo een soort clusterbom is (hij vernietigt alles en hopelijk ook de kanker), is dit meer een precisie bombardement. De chemo is gekoppeld aan een eiwit. Dit eiwit gaat opzoek naar de eiwitreceptor op de kankercel, klikt zich vast en laat dan pas de chemo los. Klinkt in mijn oren als een een slimme chemo.
En sinds vandaag weet ik: het middel werkt! De lever functioneert weer, de pijn neemt af, de conditie neemt toe en ik heb weinig bijwerkingen. De uitzaaiingen zijn op verschillende plaatsen zelfs al kleiner geworden.

Het voelt alsof de dokter mij voor de poorten van de dood weg sleept. Ik krabbel op en kijk om mij heen de wereld in. Hier ben ik weer en ik doe nog even mee!

zaterdag 8 augustus 2015

Kabouterijsjes


Nadat ik heb besloten om voorlopig geen behandelingen tegen kanker te doen, ben ik wat rustiger. De pijn is onder controle en de vermoeidheid acceptabel. In mijn hoofd voel ik ruimte en rust. Het is goed zo.
Onder tussen doe ik leuke dingen zoals; de yoga-kamer nu eindelijk eens opknappen, een dagje naar het Kruller-Muller museum en een dagje naar het strand. Maar ook gewoon kleine dingen die ik graag wil. Bijvoorbeeld een kabouterijsje eten bij M*ijsjes, terwijl die eigenlijk voor kleine kinderen is. Lekkerrrrrr!!!
Kortom ik probeer er wat van te maken en dat lijkt zowaar te lukken. 

vrijdag 17 juli 2015

Het moeras

In een emotionele achtbaan gecombineerd met lichamelijk ongemak ben ik gekrompen tot een zielig stuk verdriet. Tranen stromen, pijn kraakt in mijn borst en ik kan niet stoppen. Nergens is een rustpunt, een einde, een uitzicht. Ik ben in paniek. Op handen en voeten kruip ik door mijn emotionele moeras, opzoek naar dat ene lichtpuntje, een houvast! Ik strek mijn arm uit maar ik vind niks, ik zoek, ik tast...

Soms vind ik bij Caspar, bij ma en pa en bij mijn broer en zussen, mijn vriendjes en vriendinnetjes een beetje houvast. Een arm om even aan te haken, een aai, een woord van troost.
Ik zie je spartelen, maar ik weet niet wat ik kan doen, zei Maartje en dat is precies wat ik ook voel. Niemands schuld, niemands onvermogen, dit is. En dit is mijn weg.

Ik zal dit zelf moeten doen. Zij kunnen niet helpen. Dit is mijn proces, mijn pijn, mijn verdriet. Heel langzaam gloort nu de ochtendzon, heel langzaam ontwaak ik en kan ik zien waar ik ben. Even nog, ik kom er wel. Nog altijd pijn maar het gaat beter. Nog altijd emotioneel, maar helend.

Het labyrintbord hier op de foto heeft me de afgelopen dagen geholpen. Door er met mijn vingers over heen te wandelen kwam ik tot rust. Wetende dat het leven geen moeras is, maar veel meer een onvermijdelijk pad. Het  keert naar binnen en naar buiten. Steeds over dat zelfde pad. Mijn pad, mijn levensweg. Het helpt me om de paniek in het moeras tot bedaren te brengen.

Een korte praktische update:
De nieuwe behandeling is niet aangeslagen. Chemo kan nu niet, omdat mijn bloedwaarden te laag zijn. De kans is groot dat er geen kankerremmende therapieën meer zijn die mijn lichaam aan kan. En dan komt de dreigende dood wel erg dicht bij. Daarnaast kreeg ik een heftige pijn doorbraak die behandeld is met morfine waar ik vervolgens heel erg ziek van werd. 

Waar nu heen, hoe dit verder gaat, ik zou t niet kunnen zeggen. Misschien gaat het straks weer goed, maar dat zou ook zomaar niet zo kunnen zijn. Ik weet het niet en die onzekerheid is moeilijk, vooral ook voor de mensen dicht om mij heen.

donderdag 14 mei 2015

Vloeibaar geluk


Door de aandacht die ik geef en krijg voel ik mij verbonden. Verbonden met de tuin, met mijn geliefden, met de hond. Eigenlijk met heel mijn omgeving. Vreemd genoeg voel ik dat ook bij materie, bij spullen, objecten en geluiden. 
Zo werd mijn aandacht getrokken naar het beeld van de Nikè van Samothrake, de Griekse godin van de overwinning.

Al op de poster, in het leslokaal op de middelbare school, trok het mijn aandacht. Toen ik de Nikè in het Louvre voor het eerst echt zag was ik ontroerd. Een gevoel wat ik het best kan omschrijven als opwellend vloeibaar geluk. Waarom dat gebeurt, wat mij in dit beeld raakt, dat weet ik niet. Maar het versterkt in mij de ervaring dat we in alles verbonden zijn. Met elkaar en met de dingen om ons heen. Dat geeft rust, het voorkomt dat ik ga zoeken naar antwoorden die ik nooit zal vinden. Het verbonden voelen met mijn omgeving nodigt me uit te ervaren, te voelen en te zijn.

Dit helpt, nu ik door mijn ziekte ben aanbeland in een fase van niet weten en van nog meer onzekerheid. De Nikè van Samothrake is fascinerend genoeg de godin van de overwinning. Overwinning waarop weet ook ik niet, maar het gevoel van vrijheid inspireert, staan en gaan op de weg die er voor je is.

Het beeld dat mij diep in het hart raakt, dat beeld wil ik graag nog eens zien.

zondag 29 maart 2015

Help jij de bijen op Kiemkracht aan een Paradijs?

Het gaat niet goed met de bijen. Talloze volken worden ziek en gaan dood. Als imker op Kiemkracht64 draag ik bij aan het welzijn van alle bijen en ik vraag daarbij jouw hulp! Bijen hebben een natuurlijk huis en een rijke voedzame omgeving nodig om te overleven. Wij gaan beide creëren en dat kost geld. 


Heb jij hart voor de bij, de natuur en de imker?


Doneer dan op:  
Stichting Kiemkracht64
ovv:  Ik draag Bij 
NL 19 RABO 0145 2364 55

Ons ideaal
Het bijenparadijs is onderdeel van de 1,2 hectare van Kiemkracht in Malden. Wij bouwen op dit moment een bijenstal met oude gebruikte materialen. Daarin komen drie natuurbouwkasten. Afgelopen herfst hebben we 300 biologische bloembollen geplant. Ikzelf vlecht op dit moment een zgn. Sun Hive. Een hangende eivormige korf waarin de bijen hun raten kunnen bouwen zoals zij dat van nature in een holle boom zouden doen. Het rogge voor de korf heb ik afgelopen zomer geoogst. Het graan zaaien we dit jaar, zodat er volgend jaar weer gevlochten kan worden. En zo wordt de cirkel weer rond.


Wat hebben we nodig?  
Begroting van totaal: 2500,- is gebaseerd op:
-Hangkorven binnenwerk 2x200= 400,-
-Hangkorvenstellage  2x300= 600,-
-Natuurbouwkasten 2x 300= 600
-Materiaal bijenstal 150,-   
-Aanschaf planten bijentuin 750,- 

Wil jij ons helpen met dit bijenparadijs? Elke donatie, hoe groot of klein ook, is welkom! 



Wat kun je voor jouw donatie verwachten? 
In de zomer van dit jaar zijn jullie meer dan welkom om te komen kijken naar deze prachtige inspirerende plek in ontwikkeling. Ik zal jullie rondleiden door de tuin, de Sun Hive laten zien, wie weet is ze dan al bewoond door een bijenvolk! Ik zal voor jullie een dag organiseren waar je kunt ervaren hoe bijzonder de honingbij is, hoe mooi de tuin wordt en hoe lekker. Want het bijenparadijs is niet alleen een paradijs voor de bijen...

Namens de bijen en Kiemkracht 64,
een honingzoete groet! 


Anneke 

woensdag 25 februari 2015

Het lichtende voorbeeld

In herinnering aan Wietske, een lichtend voorbeeld. 
 
De lucifer en de kaars

Op een dag zei de lucifer tegen de kaars: “Ik heb opdracht jou aan te steken.”
“O nee”, zei de kaars, “Wanneer ik ga branden zijn mijn dagen geteld. Niemand zal meer mijn schoonheid kunnen bewonderen.”
De lucifer wachtte even en vroeg : “Wil je dan een leven lang koud en hard blijven zonder geleefd te hebben?”
“Maar branden doet zeer en het zal mij kracht kosten." fluisterde de kaars.
“Het is waar”, antwoordde de Lucifer. “Maar dat is het geheim van onze roeping. We zijn gemaakt om licht te geven. Zelf kan ik niet zoveel en als ik jou niet aansteek, heeft mijn leven weinig zin gehad. Ik ben er om vuur te geven. Jij bent een kaars. Jij zult anderen licht en warmte schenken. Alles wat jij aan lijden en kracht geeft, verandert in licht. Jij gaat niet verloren, ook al raak je op. Anderen zullen je licht doorgeven.
Alleen als je weigert zal je sterven…
De kaars rechtte zich en zei vol verwachting: “Steek mij aan!”
 

De storm

Al sinds een paar maanden modder ik rond in de medische wereld. De pijn en de vermoeidheid laten mij voelen dat mijn lichaam moe is. Al zo lang verdraagt  het al die zware behandelingen. De chemo`s, de contrastvloeistoffen, de scans en de injecties, de morfine en de hormonen. Al zo veel jaren herstelt mijn lichaam de schade die de behandelingen veroorzaken en nu is het moe. Mijn beenmerg kan het tempo van de door chemo veroorzaakte celafbraak niet meer bijhouden. Mijn afweer is laag en mijn vermoeidheid neemt toe.

En toch, ergens diep in mij sluimert weer een beetje levenskracht, en beetje energie of liever gezegd motivatie om te herstellen. Het evenwicht is precair en onzeker. Het voelt nog altijd alsof ik in een storm zit. Steeds weer voel ik een sterke windvlaag, een hagelbui of regen op mijn lichaam striemen, de golven van de zee dreigen mij omver te werpen. Ik kan er niks tegen doen, probeer mee te varen in de storm. Ervaar de krachten die op mij inwerken en merk dat daardoor ook langzaam weer krachten reageren die in mij huizen. Levenskracht, energie, optimisme en motivatie. De storm om mij heen wordt sterker en de energie in mij zwakker en toch wil ik weer door.

Ik heb geen keuze gehad in wat mij overkomt. Sommige dingen gebeuren gewoon, of je nu wil of niet. Het is een lange, moeilijke weg om te leren omgaan met dat wat het leven van mij vraagt. Maar van proberen word ik altijd gelukkiger dan van niks doen en mopperen. Dus ik kijk, voel, ruik en ervaar het leven. Of althans dat probeer ik...