zaterdag 30 juni 2012

De reunie

Na vele jaren zie ik mijn oud klasgenoten weer terug. Het is 3 juni en ik en nog 3 meiden hebben een vrije school reünie georganiseerd voor de klas die van 1983 tot de zomer van 1995 op de Vrije School in Nijmegen zaten. We hebben elkaar zo`n 17 jaar niet gezien, iedereen heeft zich ontwikkeld en is gegroeid en toch voelt het direct vertrouwd. Alsof de tijd niet relevant is? 

Ik zag er enorm tegen op, was nerveus. Wat ga je zeggen als je weet dat je volgende reünie misschien wel dood bent. Wat doe je met je verdriet en al de onvervulde wensen en hoe deel je vreugde en verdriet. In het klassikale gedeelte van de reünie heb ik mijn verhaal verteld. Gewoon zoals ik ben en zoals het is. Vreemd, of misschien logisch, opende dat de mogelijkheid voor anderen om ook hun verhalen te vertellen. Zowel de successen als de teleurstellingen. Misschien omdat we allemaal open waren hebben we een goede mix gevonden tussen humor en verdriet.

Ik kon luisteren naar de moeders die trots over hun kids vertelden en luisteren naar de frappante of juist voor de hand liggende beroepskeuzes van de anderen. En ik ontmoette een lotgenoot. Nog iemand met pech en kanker en een heftig verhaal. Dat steunt, dat schept een band. Bijzonder dat hij er was en dat ik in hem mijn eigen worsteling en frustratie herkende. De vraag of je wel naar een reünie wilt gaan en of je daar dan wel met vreugde kan zijn. De angst dat je je afgezonderd voelt van hen die gezond zijn, en daardoor de angst om je niet te kunnen verbinden met die ander. Je bekijkt het van een afstand maar kunt niet delen in hun gevoel. Dat gebeurt snel maar gelukkig niet altijd. Misschien kon ik juist wel binden met de anderen omdat ik me door zijn aanwezigheid niet alleen voelde staan.
Natuurlijk was niet de hele klas aanwezig maar van hen die er waren heb ik veel warmte mogen ontvangen.

Dank jullie wel voor de gezellige en onvergetelijke dag!
Toen

en nu, met meester Stefan, van toen.