zaterdag 10 december 2016

Het laatste deel

Met Elly in de Yurt op Kiemkracht 64
Na een lange stilte weer een bericht. En nu helaas geen goed bericht.
Sinds een aantal weken weet ik dat ik uitbehandeld ben. De tumoren in mijn lever zijn zo talrijk geworden dat ze langzaam alle galwegen dichtdrukken. Gal wordt gemaakt in je lever en door de dichtgedrukte galwegen kan die gal niet naar mijn darmen en dat geeft stuwing. Door die stuwing functioneert de lever slecht. Omdat de lever het orgaan is dat onze gifstoffen afbreekt kan ik geen chemotherapie meer verdragen. Mijn lever kan die niet meer verwerken en zal daardoor nog slechter gaan functioneren. Kortom het is een vicieuze cirkel geworden.

De kanker groeit en dat betekent dat ik nu niet meer lang te leven heb.
Hoe lang het zal duren en hoe het precies zal gaan, dat weet ik niet.
Het is een echt heftige periode, met veel verdriet, angsten en onzekerheden. Zo denk ik veel na over de dood, de zorg die ik nodig heb en natuurlijk de uitvaart. Allemaal dingen waar ik eigenlijk niet bij stil wil staan maar die nu aan de orde van de dag zijn. Het hoort erbij en het brengt ook rust om deze zaken toch te bespreken en te organiseren.
Diep in mijn hart voel ik dat het klopt, dat dit mijn pad is. Al kan ik me ook heel verdrietig voelen in de wetenschap de wereld te moeten verlaten. Ik voel van alles, maar ik krijg het niet goed op schrift.

Ik ervaar ook nog dat ik een beetje energie over heb om dit laatste stuk van mijn leven vorm te geven zoals het bij mij past. En door het aangaan van angsten en verdriet ook juist ruimte te laten ontstaan voor het leven. En dan bedoel ik bijvoorbeeld het samen zijn met familie en vrienden. Ik geniet met hen van de kleine dingen van het leven, een koude wandeling in het winterlandschap, samen eten, Sinterklaas en Kerst vieren en genieten omdat ik weet dat ik tante ga worden in januari.

Voor nu wens ik mezelf vooral rust, ruimte en tijd om in stilte te kunnen doen wat ik graag wil doen.



woensdag 29 juni 2016

Tevredenheid

Het is alweer maanden geleden dat ik een bericht plaatste op mijn blog. Er is in die tijd veel gebeurd en tegelijkertijd was er niks te melden.

Gaande weg het proces, wat nu al jaren duurt, merk ik dat het steeds een herhaling van zetten is. 
De kanker groeit, ik start met een middel wat even helpt. Tot de kanker opnieuw groeit en ik een ander middel krijg. Het einde van de mogelijkheden komt helaas nu wel in zicht.
Mijn motivatie om hierover te schrijven is afgenomen. Ik ken het verhaal nu wel en wil eigenlijk niet aan dit onderwerp mijn aandacht besteden.


Ik vermaak me ondertussen met allerlei kleine en grotere uitstapjes.
Dagje Maastricht, Deventer, Den Bosch, midweekje Vlieland, weekendje strand. Lunchen in de camper op de dijk en vogels spotten. Maar ook een dagje in een bootje varen in de Biesbosch. Of zomaar even koffie drinken, een wandeling maken of een rondje tweede hands(2e handswinkeltjes bezoeken).
En Londen en een dagje zeilen staan nog op de planning.

Misschien doe en geniet ik van al deze dingen omdat ik vrees dat het met mijn leven snel gedaan is. Maar misschien heb ik ook nu wel eindelijk de rust en het vertrouwen dat ik echt kan en mag doen wat ik leuk vind.

Hoe dan ook, ik ben tevreden en dat voelt goed.





zaterdag 13 februari 2016

Ontwaken



En toen ging het toch weer een heel stuk beter. De nieuwe behandeling slaat aan, met de rest van de medicatie heb ik nu een acceptabel evenwicht gevonden en mijn energie en mijn levenslust zijn weer terug.
Het was in eerste instantie niet fijn om nog reserve tijd te krijgen. Ik wist eigenlijk niet wat ik er mee moest. Maar nu ik lichamelijk opknap en weer wat fysiek werk kan doen, vind ik ook weer zingeving. Ik ben al druk in de weer in de tuin. Snoeien, scheppen en wieden. Alles om ons tuintje voor de lente tip top te hebben. Vast van plan om er dit jaar extra van te genieten. Al zal ik wel weer het hele seizoen nieuwe plannetjes verzinnen en uitvoeren. Ik kan gewoon niet stoppen. Het doet me te goed. Kortom, het is hoogste tijd om jullie te laten weten dat ik, binnen alle beperkingen, mijn leven weer op de rit heb en er van geniet. En dat dat verdomd lang geleden was, doet er nu niet meer toe. Ik ben blij!!!

zondag 17 januari 2016

Twijfel

Stel ik trek mijn overtuiging in twijfel, mijn rotsvaste geloof in een vroege dood.
Stel; ik doe dat. Wat gebeurd er dan? Waar kom ik dan? Hoe voel ik mij dan?

Ik geloof niet dat ik ooit nog beter word. Maar is dat zo? Wie zegt dat, en op welke gronden ben ik overtuigd geraakt van dit idee? Is er iemand die mij 100% zekerheid kan geven?
De overtuiging is namelijk voor de hand liggend, maar niet absoluut.

Mijn gedachten, mijn ratio is niet te overtuigen van het tegendeel. Te veel mensen om mij heen hebben bewezen dat in mijn situatie genezing niet gebeurt en de dood wel snel volgt.
In een poging mijn emotie te duiden ervaar ik angst. Angst dat de overtuiging werkelijkheid wordt.
Als ik probeer de overtuiging om te draaien blijft de angst.
Stel ik geloof in genezing en ben overtuigd dat ik niet dood ga. Dan voel ik een noodzaak om te vechten en angst om te verliezen. Ik moet bewijzen dat mijn overtuiging klopt. Beide overtuigingen hebben voor mij het zelfde effect. Ze ontnemen me de ruimte om voluit te leven.

Als ik langer stil sta ervaar ik, diep in mijn kern, in mijn hart, een mogelijkheid tot twijfelen.
Ik zou willen loslaten, geen overtuigingen meer willen hebben. Het gaat dus niet over de twee overtuigingen maar dat wat in het midden ervan ligt. De twijfel, de ruimte om zowel de ene- als de andere overtuiging te bekijken.
Ik wil graag twijfelen, maar weet nog niet hoe dat moet.

En betekent die twijfel, die openheid van mogelijkheden, dan mijn vrijheid?