woensdag 12 maart 2014

Het lotgenootje

Ander half jaar geleden, 9 oktober 2012, schreef ik over een lotgenootje. Ze zou dat jaar de kerst niet halen. Nu schrijf ik hoe belangrijk ze voor mij is. Ik zeg is want ze is er nog steeds! Het belang van lotgenootjes heb ik eigenlijk altijd onderschat. Die had ik niet nodig, ik kon het wel alleen. Sterker nog toen ik 28 was en kanker kreeg dacht ik werkelijk dat ik de enige was. Achteraf gezien was dat eenzaam. Ik moest alles alleen ervaren en doorleven. Toen heb ik dat niet zo gevoeld omdat ik een fantastisch netwerk om mij heen heb. Maar wel een kanker vrij netwerk (gelukkig). Nu ik andere AYA`s ken, herken ik mijn weggedrukte eenzaamheid van toen.

Sinds 2010 is er de online AYAcommunity, hier ontmoeten lotgenootjes elkaar. Daar ontmoette  ik in 2011 Wietske. Zij heeft net al ik geen kans om te genezen. Als ik haar spreek herken ik zo veel. De angst, het verdriet, de eenzaamheid. We ontmoeten elkaar in de humor en het aanvaarden. Eigenlijk vreemd want we zitten steeds de meest grove grappen te maken. En toch kan zij mij werkelijk geruststellen en zeggen dat dood gaan toch echt niet zo makkelijk is. "Je gaat echt niet zomaar dood" zegt ze dan met een lach, "ik kan het weten want ik heb het toch al vrij vaak geprobeerd." Het lef en die humor, om dat te kunnen delen is onbetaalbaar en onbegrijpelijk bijzonder. Dat is me zo veel waard dat ik me niet eenzaam voel, al bewandel ik mijn eigen weg.

Dat ik haar ontmoet is enkel en alleen omdat we een online community hebben. Anders had ik haar nooit gevonden.

Wietske, dankjewel dat jij er bent.

dinsdag 11 maart 2014

De Imme en de imker

Het duurde even maar uiteindelijk heb ik toch besloten om imker te worden. Tegen al mijn bezwaren in. Want zal ik de opleiding wel kunnen afmaken? Begin ik aan iets wat jaren ervaring vergt voordat je het echt begrijpt? En als ik straks een volk heb en ik ga dood? Kan dat wel, mag dat wel, is dat wel verstandig? Allemaal bezwaren en angsten die de afgelopen weken in mijn hoofd schreeuwden. Toch ga ik het doen, ik leef nu en niet morgen. Soms moet je iets doen wat goed voelt, maar misschien niet logisch klinkt.

Zaterdag 8 maart 2014. Daar zit ik dan in de Zeister vrije school. Het is vandaag landelijke BD-Imkerdag. Voor het eerst kom ik in aanraking met de imkers. Ik hoor de verhalen, ik zie de foto`s en bewonder de prachtige kasten en hangende korven. De wereld van de Imme opent zich voor mij en ik raak wat meer vertrouwd met haar woorden. De Imme is het volk, gezien als één geheel. Zou je over een mensenlichaam een vergrootglas leggen, ontdek je dat het bestaat uit vele kleine cellen. Leg je een verkleinglas op een bijenvolk zul je zien dat het één lichaam is, de Imme.

Of dat waar is weet ik niet, maar de gedachten het volk als een geheel te benaderen klinkt wel erg logisch. De koningin als middelpunt, de enige die eitjes legt. De darren (mannetjes) voor de bevruchting van een koningin en de werkster, de haalsters, de bewaaksters, de poetsster en de voedster. Honing, stuifmeel, nectar en drachtplanten, raten en ramen, het vliegplankje, het vlieggat. Het duizelt mij.

Ik heb nog zoveel te leren dat ik niet goed weet wat ik nu moet schrijven.
Wat ik wel weet is dat de verhalen over de bijen iets in mij aanraken. Ze ontroeren mij. De zorg voor dit dier moet erg bijzonder zijn. Het is raar, nog nooit heb ik werkelijk een volk bekeken, nog nooit een blik in een kast geworpen en toch raakt ze mij.

Er opent zich een nieuwe wereld en ik mag kijken!