Het lotgenootje

Ander half jaar geleden, 9 oktober 2012, schreef ik over een lotgenootje. Ze zou dat jaar de kerst niet halen. Nu schrijf ik hoe belangrijk ze voor mij is. Ik zeg is want ze is er nog steeds! Het belang van lotgenootjes heb ik eigenlijk altijd onderschat. Die had ik niet nodig, ik kon het wel alleen. Sterker nog toen ik 28 was en kanker kreeg dacht ik werkelijk dat ik de enige was. Achteraf gezien was dat eenzaam. Ik moest alles alleen ervaren en doorleven. Toen heb ik dat niet zo gevoeld omdat ik een fantastisch netwerk om mij heen heb. Maar wel een kanker vrij netwerk (gelukkig). Nu ik andere AYA`s ken, herken ik mijn weggedrukte eenzaamheid van toen.

Sinds 2010 is er de online AYAcommunity, hier ontmoeten lotgenootjes elkaar. Daar ontmoette  ik in 2011 Wietske. Zij heeft net al ik geen kans om te genezen. Als ik haar spreek herken ik zo veel. De angst, het verdriet, de eenzaamheid. We ontmoeten elkaar in de humor en het aanvaarden. Eigenlijk vreemd want we zitten steeds de meest grove grappen te maken. En toch kan zij mij werkelijk geruststellen en zeggen dat dood gaan toch echt niet zo makkelijk is. "Je gaat echt niet zomaar dood" zegt ze dan met een lach, "ik kan het weten want ik heb het toch al vrij vaak geprobeerd." Het lef en die humor, om dat te kunnen delen is onbetaalbaar en onbegrijpelijk bijzonder. Dat is me zo veel waard dat ik me niet eenzaam voel, al bewandel ik mijn eigen weg.

Dat ik haar ontmoet is enkel en alleen omdat we een online community hebben. Anders had ik haar nooit gevonden.

Wietske, dankjewel dat jij er bent.