Kou

Al een aantal weken kwakkel ik met mijn gezondheid en ben ik met enige regelmaat in aanraking geweest met diverse hulpverleners. Het begon met een bezoek van de huisarts hier bij ons thuis, omdat ik bij het vullen van de wasmachine door mijn rug gegaan was. Voor het eerst moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. Op zich leuk, maar met het vooruitzicht dat ik een ingezakte wervel zou hebben viel het gehobbel in die gele bak toch wat tegen. Gelukkig bleek dat niet het geval. Het was "gewoon" een door tumor beknelde zenuw die mij helse pijnen bezorgde. Met morfine en 5 bestralingen zou het wel weer beter gaan.
Helaas bleek een paar weken later dat er nog een wervel protesteerde.
Tijdens het uitmeppen van de wekker`s morgens vroeg voelde het alsof ik een bros (je weet wel, die lekkere luchtige chocoreep) kapot kneep in mijn rug.
Jammer voor mij, maar mijn lichaam wilde dit keer niet zo lekker reageren op de morfine. Ik werd hondsberoerd en had pijn. Vrijdag dus toch nog maar een bestraling. En morgen weer braaf aan de chemo-pillen. Op hoop van zegen, dat dan weer wel. Op naar een een beetje rust in mijn lijf en leven. Want van dat ge-shop van dokter naar dokter word je niet echt beter.

Emotioneel is het een achtbaan. Voor het eerst krijg ik nu pijn van verschillende tumoren. Ik heb geen last meer van bijwerkingen van de behandeling, maar van de kanker zelf. Die constatering beangstigt, maakt me onzeker en verdrietig. Ik ben in een volgende fase van mijn ziekte aangekomen. Meer en meer zal ik me moeten verbinden met de gevolgen hiervan.

Het zwaard van Damocles hangt aardig in mijn nek te hijgen, ik hoop dat het me de komende tijd lukt mijn aandacht te verleggen. Weg van het zwaard, terug naar het leven. Zodat ik weer kan genieten van de bijtende kou op mijn wangen, het tintelende gevoel van koude handen die weer warm worden tijdens het wandelen en van gezellig samen rond de kachel met een kop thee en een goed boek.

Als ik ergens straks mijn midden weer vind, dan is dat wat ik ga doen!