woensdag 25 februari 2015

Het lichtende voorbeeld

In herinnering aan Wietske, een lichtend voorbeeld. 
 
De lucifer en de kaars

Op een dag zei de lucifer tegen de kaars: “Ik heb opdracht jou aan te steken.”
“O nee”, zei de kaars, “Wanneer ik ga branden zijn mijn dagen geteld. Niemand zal meer mijn schoonheid kunnen bewonderen.”
De lucifer wachtte even en vroeg : “Wil je dan een leven lang koud en hard blijven zonder geleefd te hebben?”
“Maar branden doet zeer en het zal mij kracht kosten." fluisterde de kaars.
“Het is waar”, antwoordde de Lucifer. “Maar dat is het geheim van onze roeping. We zijn gemaakt om licht te geven. Zelf kan ik niet zoveel en als ik jou niet aansteek, heeft mijn leven weinig zin gehad. Ik ben er om vuur te geven. Jij bent een kaars. Jij zult anderen licht en warmte schenken. Alles wat jij aan lijden en kracht geeft, verandert in licht. Jij gaat niet verloren, ook al raak je op. Anderen zullen je licht doorgeven.
Alleen als je weigert zal je sterven…
De kaars rechtte zich en zei vol verwachting: “Steek mij aan!”
 

De storm

Al sinds een paar maanden modder ik rond in de medische wereld. De pijn en de vermoeidheid laten mij voelen dat mijn lichaam moe is. Al zo lang verdraagt  het al die zware behandelingen. De chemo`s, de contrastvloeistoffen, de scans en de injecties, de morfine en de hormonen. Al zo veel jaren herstelt mijn lichaam de schade die de behandelingen veroorzaken en nu is het moe. Mijn beenmerg kan het tempo van de door chemo veroorzaakte celafbraak niet meer bijhouden. Mijn afweer is laag en mijn vermoeidheid neemt toe.

En toch, ergens diep in mij sluimert weer een beetje levenskracht, en beetje energie of liever gezegd motivatie om te herstellen. Het evenwicht is precair en onzeker. Het voelt nog altijd alsof ik in een storm zit. Steeds weer voel ik een sterke windvlaag, een hagelbui of regen op mijn lichaam striemen, de golven van de zee dreigen mij omver te werpen. Ik kan er niks tegen doen, probeer mee te varen in de storm. Ervaar de krachten die op mij inwerken en merk dat daardoor ook langzaam weer krachten reageren die in mij huizen. Levenskracht, energie, optimisme en motivatie. De storm om mij heen wordt sterker en de energie in mij zwakker en toch wil ik weer door.

Ik heb geen keuze gehad in wat mij overkomt. Sommige dingen gebeuren gewoon, of je nu wil of niet. Het is een lange, moeilijke weg om te leren omgaan met dat wat het leven van mij vraagt. Maar van proberen word ik altijd gelukkiger dan van niks doen en mopperen. Dus ik kijk, voel, ruik en ervaar het leven. Of althans dat probeer ik...