Eeuwig evenwicht

Er is veel gebeurt sinds mijn bericht van 8 oktober 2013. De behandeling met hormoontabletten sloeg niet aan. Sterker nog, de tumoren in de lever zijn explosief gegroeid. Daar waar eerst een hoek van de lever was aangetast zitten de tumoren nu verdeeld over de gehele lever. Eén van mijn ribben is zo aangetast dat hij een breuk vertoont. Kortom, slecht nieuws. En eigenlijk voelde ik dat ook wel aan, maar vermoeidheid en toenemende pijn zijn toch wat vaag. Tegen beter weten in hoopte ik op ander bericht.

Na deze uitslag op 20 december ben ik gestart met een nieuwe chemokuur, een andere variatie van hetzelfde zullen we maar zeggen. Ook dat liep niet helemaal volgens plan. De dag van kerstavond, Caspar's verjaardag, ben ik met knallende koppijn en braken opgenomen op de eerste hulp. Wat een hel, wat een enorm zwarte dag. Er was serieus aanleiding om te  onderzoeken of mijn klachten veroorzaakt werden door een hersentumor of een bloedprop in de vochtafvoer van de hersenen. We waren bang, heel bang. Is dit het begin van het einde?
Een CT-scan, lichamelijkonderzoek, bloedonderzoek en toch voor de zekerheid een extra MRI-scan. Er werd niks gevonden. Geen idee wat er aan de hand was, maar ik kreeg morfine en mocht naar huis.

Weg verjaardagsfeest voor Caspar, geen kerst bij zijn familie dit jaar, geen oud en nieuw in Rome met onze vriendjes. Niks. Enkel een zwarte dag, een katerig gevoel en angst.

Gelukkig ben ik wie ik ben en sliep ik als een roosje en werd ik lachend wakker op die eerste kerstdag! Geen hoofdpijn en een diep besef welde in mij naar boven met die lach. Dat gaan we dus even heel anders doen! Ik weet dat ik ooit te horen krijg dat ik dood aan het gaan ben, maar de paniek, de donkere zwarte emotie wil ik daar niet bij hebben. Ik heb geen keus in wat mij overkomt. Maar ik heb wel een keus in hoe ik daar op reageer! En ik heb dus geen zin in zwarte dagen op de eerste hulp.

Ik ben opgestaan en heb die dag geleefd. Het was een fijne kerst, het was een heerlijke lange wandeling met Caspar en het was een super leuke tweede kerstdag met vrienden.

En toen kwam de volgende moeilijke fase. Door alles wat er de laatste maanden is gebeurd werd wel duidelijk dat ooit die dag komt die het begin van het einde is. Wat wil ik dan, wil ik euthanasie, wil ik naar een hospice, wil ik nog alles uit de kast halen en naar het ziekenhuis? Wat wil ik eigenlijk? En hoe zorg ik er voor dat de mensen om mij heen weten wat ik wil, en daar ook achter staan.

De wilsverklaring. Na een gesprek met mijn oncoloog en mijn huisarts, mijn ouders en natuurlijk Caspar, ben ik gaan schrijven. Hij is af. Het staat zwart op wit. En nu maar hopen dat ie rust geeft, en dat ik de verklaring nog heel lang in het laatje kan laten liggen.

Voor nu lijkt de nieuwe chemo aan te slaan. Ik heb conditioneel moeten inleveren, maar het lijkt wel stabiel te blijven. Op hoop van zegen slik ik braaf 2x per dag om de 12 uur een haffeltje pillen.

De ervaringen van de laatste maanden hebben er behoorlijk in gehakt en ik ben bezig om het evenwicht in mezelf te hervinden. Het kost tijd, tijd, stilte en vertrouwen. Ooit lukt het, dan ben ik terug in mijn midden, voel ik de kern van wie ik ben....