vrijdag 17 juli 2015

Het moeras

In een emotionele achtbaan gecombineerd met lichamelijk ongemak ben ik gekrompen tot een zielig stuk verdriet. Tranen stromen, pijn kraakt in mijn borst en ik kan niet stoppen. Nergens is een rustpunt, een einde, een uitzicht. Ik ben in paniek. Op handen en voeten kruip ik door mijn emotionele moeras, opzoek naar dat ene lichtpuntje, een houvast! Ik strek mijn arm uit maar ik vind niks, ik zoek, ik tast...

Soms vind ik bij Caspar, bij ma en pa en bij mijn broer en zussen, mijn vriendjes en vriendinnetjes een beetje houvast. Een arm om even aan te haken, een aai, een woord van troost.
Ik zie je spartelen, maar ik weet niet wat ik kan doen, zei Maartje en dat is precies wat ik ook voel. Niemands schuld, niemands onvermogen, dit is. En dit is mijn weg.

Ik zal dit zelf moeten doen. Zij kunnen niet helpen. Dit is mijn proces, mijn pijn, mijn verdriet. Heel langzaam gloort nu de ochtendzon, heel langzaam ontwaak ik en kan ik zien waar ik ben. Even nog, ik kom er wel. Nog altijd pijn maar het gaat beter. Nog altijd emotioneel, maar helend.

Het labyrintbord hier op de foto heeft me de afgelopen dagen geholpen. Door er met mijn vingers over heen te wandelen kwam ik tot rust. Wetende dat het leven geen moeras is, maar veel meer een onvermijdelijk pad. Het  keert naar binnen en naar buiten. Steeds over dat zelfde pad. Mijn pad, mijn levensweg. Het helpt me om de paniek in het moeras tot bedaren te brengen.

Een korte praktische update:
De nieuwe behandeling is niet aangeslagen. Chemo kan nu niet, omdat mijn bloedwaarden te laag zijn. De kans is groot dat er geen kankerremmende therapieën meer zijn die mijn lichaam aan kan. En dan komt de dreigende dood wel erg dicht bij. Daarnaast kreeg ik een heftige pijn doorbraak die behandeld is met morfine waar ik vervolgens heel erg ziek van werd. 

Waar nu heen, hoe dit verder gaat, ik zou t niet kunnen zeggen. Misschien gaat het straks weer goed, maar dat zou ook zomaar niet zo kunnen zijn. Ik weet het niet en die onzekerheid is moeilijk, vooral ook voor de mensen dicht om mij heen.

8 opmerkingen:

  1. Lieverd, wat heftig dit. Ik denk aan je in liefde, wens je heel veel kracht toe.
    Liefs,
    Inge

    ( ook heel veel liefs van Florus, hij denkt ook aan je)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve schat
    Je kan er alleen nog uithalen wat erin zit.
    Ik leef met je mee voor wat dat waard is voor je.
    dikke knuffel
    Mieke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een pijn wat een verdriet. Ik voel de emotie door de ipad heen.
    Heel veel sterkte echt kracht voor jou Anneke en voor Caspar, je ouders,broer en zussen en vrienden.
    Xs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. tja, wat moet ik hier op zeggen.
    We wensen jou en je naasten heel veel sterkte, kracht en liefde toe.
    B&K

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik lees je verdrietige update en tegelijkertijd komt de regen op de Villandry met bakken uit de hemel. Af en toe een donderklap erbij.... De hemel huilt met je mee.
    Heel veel sterkte voor jou en je familie!
    Groetjes,
    Ine Christianen

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Anneke, wat een verdriet. Ik wens jou en je liefsten heel veel sterkte op het volgende stuk van je levensweg.
    Je hebt er denk ik tot nu toe wel uitgehaald wat je kon. Liefs Gerda

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Pfff wat heftig!!! Lees het nu pas..... maar wat goed en mooi verwoord. Raakt me diep..... respect kanjer
    Dikke xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  8. lieve Anneke,
    lees nu pas jou blog... wat een moeilijke situatie. Ik kan je wel van alles wensen maar.. wat ik vooral wil brengen is liefde, diep vanuit mijn hat! Ik wens je nog vele mooie momenten met al je dierbaren om je heen. ik heb bewondering voor je imkerskracht. Misschien helpt dat een beetje in jou proces. veel liefs, D. L.

    BeantwoordenVerwijderen

Reacties