De stilte in jezelf ervaren

Hoe gaat het met je? Kun je nog een beetje genieten? Wat doe je eigenlijk? Enkele van de vragen die ik krijg. Hoe leeft je het leven in de wetenschap dat je te snel dood gaat, hoe geniet je en waar haal je de levensvreugde vandaan?



Ik kan je niet het pasklare antwoord geven, het is voor iedereen anders en het blijft een continu proces. Ik ben niet altijd gelukkig, maar ik ben ook niet altijd verdrietig. Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik weet wel wanneer het goed met me gaat. En ik leer steeds beter herkennen wanneer ik me gelukkig voel.
De kern is stilte. En die stilte ervaar ik bijvoorbeeld als ik in de tuin werk.
Als ik met de handen de aarde bewerkt dan ben ik tevreden. Dan is het stil, zijn er geen vragen, zijn er geen angsten of onzekere toekomst scenario`s. Dan is er alleen dat wat is. De tuin, de wind, de zon, de planten, de rust en de ruimte. Het hoofd is stil, de gedachten spelen enkel met dat wat ik zie, ruik, hoor en voel. Er zijn is alles wat ik dan ervaar.
Vanuit dat zijn, vanuit die stilte, ervaar ik fijne dingen. De kop van de rabarber komt uit de grond, het stekje van de vijg heeft een knop gekregen.
Die momenten van geluk, van zijn en gewoon het leven leven zoals het is, maken dat ik de hobbels in mijn leven beter kan nemen.
Het zijn rustmomenten die ieder mens nodig heeft in het jachtige bestaan van deze tijd. Ik zou willen dat ik altijd in het NU kan leven. Maar het lukt me (nog) niet. 

Ik denk dat het leven niet altijd groot en meesleepend is. Ik geloof dat leven juist gaat over luisteren. Dàt en ervaren wie je bent en wat je wilt doen. Maar om te luisteren moet je stil zijn en stil staan, anders hoor je niks.