Toch geschaatst

Vorige week toch op de ijzers geklommen. Eigenlijk durfde ik niet. Een beetje bang om te vallen. Stel dat ik net verkeerd val en iets breek...Ik moet er niet aan denken. Mijn botstructuur is aangetast door de kanker en daarom kwetsbaar. Als ik iets breek dan zal het waarschijnlijk op de plek van een tumor zijn en juist daar zal het niet meer genezen. Eigenlijk dus niet zo een goed idee. Toen Ruud en Erica kwamen schaatsen en ze samen met Caspar het ijs op gingen kreeg ik toch de kriebels. Eerst de schaatsen thuis aangedaan, dat voelt goed, beetje onwennig. En toen voorzichtig het Wijlerbergmeer op. Na een rondje van nog geen 300 meter was ik totaal buiten adem, maar het ging geweldig. Misschien juist omdat het mogelijk de laatste keer is dat ik kan schaatsen, wordt het gevoel versterkt. Het glijden over het ijs, het zwaaien van links naar rechts, de kou in je gezicht, het gemompel van het ijs. Heerlijk.

Ik kan er geen biet van, heb nooit goed leren schaatsen op noren maar het gevoel, dat ken ik en dat is fantastisch!

Dat pakken ze me niet meer af :)