Soms vind ik bij Caspar, bij ma en pa en bij mijn broer en zussen, mijn vriendjes en vriendinnetjes een beetje houvast. Een arm om even aan te haken, een aai, een woord van troost.
Ik zie je spartelen, maar ik weet niet wat ik kan doen, zei Maartje en dat is precies wat ik ook voel. Niemands schuld, niemands onvermogen, dit is. En dit is mijn weg.
Ik zal dit zelf moeten doen. Zij kunnen niet helpen. Dit is mijn proces, mijn pijn, mijn verdriet. Heel langzaam gloort nu de ochtendzon, heel langzaam ontwaak ik en kan ik zien waar ik ben. Even nog, ik kom er wel. Nog altijd pijn maar het gaat beter. Nog altijd emotioneel, maar helend.Het labyrintbord hier op de foto heeft me de afgelopen dagen geholpen. Door er met mijn vingers over heen te wandelen kwam ik tot rust. Wetende dat het leven geen moeras is, maar veel meer een onvermijdelijk pad. Het keert naar binnen en naar buiten. Steeds over dat zelfde pad. Mijn pad, mijn levensweg. Het helpt me om de paniek in het moeras tot bedaren te brengen.
Een korte praktische update:
De nieuwe behandeling is niet aangeslagen. Chemo kan nu niet, omdat mijn bloedwaarden te laag zijn. De kans is groot dat er geen kankerremmende therapieën meer zijn die mijn lichaam aan kan. En dan komt de dreigende dood wel erg dicht bij. Daarnaast kreeg ik een heftige pijn doorbraak die behandeld is met morfine waar ik vervolgens heel erg ziek van werd.
Waar nu heen, hoe dit verder gaat, ik zou t niet kunnen zeggen. Misschien gaat het straks weer goed, maar dat zou ook zomaar niet zo kunnen zijn. Ik weet het niet en die onzekerheid is moeilijk, vooral ook voor de mensen dicht om mij heen.
